Rozmawiamy z kierowcą Ambulansu z Serca, karetki dla bezdomnych i pytamy jak im idzie zbiórka

Ekipę Ambulansu z Serca, fundacji charytatywnej, tworzą "społeczniacy". Należą do nich lekarze, ratownicy medyczni i w ogóle osoby, które podzielają ich poczucie misji. Od trzech lat pomagają osobom bezdomnym, a w trakcie wojny także uchodźcom. Postanowiliśmy zapytać, skąd się w ogóle wzięli i dlaczego to robią, skoro nie ma z tego pieniędzy. Naszym rozmówcą jest Rafał, który jest ratownikiem, ale też kierowcą karetki, ale też wolontariuszem.

Rafał: Trochę nerwów, trochę satysfakcji, ale powiedzmy, że pomoc potrzebującym nie jest zbyt dochodowym biznesem.

Rafał: Jestem informatykiem i ogarniam dla klientów zamówienia. Taki helpdesk.

Rafał: Kiedyś wspierałem fundację z daleka, po prostu kibicując jej i dorzucając się jak mogłem. Ale kiedy mieli problem z brakiem kierowcy, zaoferowałem się “na chwilę". Umiem jeździć busami, bo kiedyś tak dorabiałem. Zrobiłem do tego uprawnienia, żeby móc jeździć "na bombach" i tak już zostało. Do tego jestem ratownikiem KPP, czyli mam tytuł ratownika, ale nie jestem ratownikiem medycznym, czyli nie skończyłem takich studiów.

Rafał: Przede wszystkim odwiedzamy bezdomnych tam, gdzie są. Pustostany, koczowiska, ale też dworce i ogólnie tam, gdzie nas potrzeba. Tam, gdzie nie zawsze jest prąd czy telefony. Od kiedy trwa wojna, pomagamy też uchodźcom. Na przykład byliśmy jednymi z pierwszych osób, które czekały na pierwszych uchodźców, jak tylko zaczęła się wojna.

Rafał: Ludzie to jednak nie kotki ani pieski, a dla naszych podopiecznych ujawnianie miejsca pobytu mogłoby być niebezpieczne. Poza tym nasza pomoc to także pojechanie do kogoś przemoczonego w zimie, żeby nie dostał zapalenia płuc i na przykład teraz nie leżał w szpitalu. Ta pomoc nie zawsze jest spektakularna.

Rafał: Kiedy ktoś wychodzi na prostą. Są takie przypadki i mamy chodzące dowody na to, że to, co robimy, ma sens. To też bardzo satysfakcjonujące: pomagasz komuś, kierujesz tam, gdzie mogą uzyskać więcej pomocy i lecą do góry, już nie wracają na ulicę.

Rafał: Osoby w kryzysie bezdomności często mogą potrzebować pomocy, ale nie w oczach pogotowia, bo nic ich życiu akurat nie zagraża. Na przykład ropiejąca rana może doprowadzić do zagrożenia życia kiedyś, ale na razie jest tylko raną. Jeżeli jesteś osobą, która wypadła z systemu (bezdomny, imigrant) nie wezmą cię do szpitala i nie wyleczą.

Rafał: Ale umyjemy, opatrzymy, podamy leki, a jak trzeba to i damy nowe skarpety. Wtedy jest duża szansa, że rana się zagoi. A jeżeli jest taka potrzeba i widzimy coś, co może zagrażać życiu, jak najbardziej wieziemy do szpitala.

Rafał: Różnie, ale jak ktoś pracuje "w systemie" to zwykle różne rzeczy widział. Zresztą, część naszych wolontariuszy normalnie pracuje w ochronie zdrowia i jest jego częścią.

Rafał: Na ogół. Po prostu nie wszystko jest od razu widoczną raną, czasem to bolący ząb, czasem bóle brzucha. Różnie.

Rafał: Gdyby system opieki zdrowotnej był zorganizowany inaczej, a pomoc otrzymywaliby wszyscy jej potrzebujący, to nasza karetka nie byłaby potrzebna. Ale na razie się na to nie zanosi.

Rafał: Załoga to 3 kierowców-wolontariuszy oraz 15 członków personelu medycznego - lekarze/lekarki, pielęgniarze/pielęgniarki, ratownicy medyczni. Od kiedy trwa wojna, dołączyło trochę studentów medycyny.

Rafał: No tak.

Rafał: W tym biznesie nie chodzi o biznes.

Rafał: Będą mieli z tego to, że ktoś inny dostanie pomoc.

Rafał: Ale też dużo zebraliśmy.

Rafał: Nie.

Zobacz też: