7 rzeczy o nastolatkach, które dorośli muszą jak najszybciej zrozumieć

Oryginalny tekst autorstwa

ukazał się na łamach Psychology Today 20 stycznia 2018 roku. Postanowiliśmy go przetłumaczyć za zgodą autora, ponieważ uważamy, że zawiera mnóstwo wartościowych treści, które powinny trafić do szerszego grona. Więcej materiałów tego autora można znaleźć na stronie 

.

"Każdy dzień jest jak więzienie,

, a każdego dnia muszę powtarzać wiecznie to samo. Całe moje życie składa się z rzeczy, które muszę robić, a nie z rzeczy, które chcę robić. Testy, sprawdziany, lektury, rozprawki, projekty grupowe - całe dnie spędzam z ludźmi, na których jestem skazany: nastolatkami, którzy są tak samo porąbani, jak ja.

Czasami moje uczucia są ranione w szkole - przez nauczycieli, pedagogów, ale przede wszystkim przez innych uczniów. Nie mówię ci tego, bo wstyd mi za to, że tak się czuję. Nie chcę, żebyś wiedział, jak cały czas mi źle. 

Całe moje życie to coś, czego 'nie chcę'. Nie chcę się obudzić. Nie chcę iść do łóżka. Nie chcę chodzić do szkoły. Nie chcę, potem nie chcę, a potem znowu coś, czego nie chcę.

Nie przychodzi mi do głowy ani jedna rzecz, którą naprawdę chciałbym zrobić - poza snem. Jedynie podczas snu nie stresuję się, nie martwię się, ani się nie denerwuję.

Czasem chowam się w pokoju i na okrągło oglądam Netflixa, YouTube’a czy inne bezsensowne filmy, ponieważ nie mogę znieść swoich własnych myśli. Czuję, że odsuwam się od siebie. Czy to nie brzmi idiotycznie?

I tak wiem, że w moim pokoju jest bałagan. Lubię, kiedy tak jest - chaos pokazuje, jak czuję się w środku. I proszę nie pytaj mnie, co się dzieje, bo sam nie wiem. Nie wiem, skąd wzięły się te uczucia.

Wiem, że jesteś na mnie zły. Nie mogę cię winić. Przestałem z tobą rozmawiać. Czasami mówię ci takie podłe rzeczy, okropne rzeczy. Obwiniam cię, przeklinam, odpycham. Czasem coś niszczę, bo czuję się zniszczony w środku.

Nie zawsze tak było. Kiedy patrzę na swoje zdjęcia ze szkoły podstawowej, widzę małe dziecko, które cały czas było szczęśliwe. To dziecko uwielbiało tańczyć i śpiewać, było beztroskie i miało gdzieś, co myślą inni.

Czuję, że to małe dziecko jest już martwe.

Powiem ci teraz coś, co jest dla mnie bardzo trudne do powiedzenia. Proszę, posłuchaj, bo naprawdę tak myślę:

. Nie odwzajemniaj mojej nienawiści. Potrzebuję cię jako rodzica, nawet jeśli mówię co innego. Potrzebuję, abyś był bardziej cierpliwy niż ja, bardziej wyrozumiały, bardziej akceptujący. Nawet kiedy na ciebie krzyczę, nawet kiedy mówię, że cię nienawidzę,

".

"Gdybym mógł powiedzieć, jak możesz mi pomóc, powiedziałbym tak:

Nie wchodź do mojego pokoju, nie zmuszaj mnie do rozmowy ani nie stawiaj żądań. Nie mam nic do powiedzenia. Nie naciskaj ani nie krzycz na mnie, czuję się wtedy jeszcze gorzej. Muszę pobyć sam, potrzebuję przestrzeni.

Hałas w mojej głowie jest czasem tak głośny, że nie słyszę własnych myśli. Nie mogę tego znieść. Czuję się gorzej, kiedy dodatkowo na mnie krzyczysz. Czuję się wtedy niekochany, czuję, że jestem twoim największym rozczarowaniem.

Nie mogę odłożyć telefonu - próbuję, ale po prostu nie mogę. Wiem, że to zabiera mi mnóstwo czasu, ale nie mogę się powstrzymać. Nie mogę przestać sprawdzać. Potrzebuję twojej pomocy. Musisz ustalić jakieś granice. Proszę. Będę z tobą walczył, ale tego właśnie potrzebuję. Nie próbuj mnie przekonywać: po prostu to zrób.

Mówię, że nie chcę mieć z tobą nic wspólnego, ale gdybyś mógł mnie zabrać w jakieś ciche miejsce, gdzie moglibyśmy razem spacerować, nie kłócić się, gdzieś, gdzie mogę poczuć słońce i posłuchać wiatru, gdzie mogę oddychać i zapomnieć o wszystkim, co mnie dręczy - myślę, że bardzo tego potrzebuję. Nawet jeśli nie będziemy rozmawiać, poczuję się lepiej. 

Przestań dawać mi wszystko, co chcę. Im więcej mi dajesz, tym mocniej czuję do ciebie urazę. Chcę zasłużyć na dane rzeczy. To pomoże mi czuć się dorosłym. Chcę się nauczyć, jak oszczędzać, wydawać, dzielić się pieniędzmi. Nigdy się tego nie nauczę, jeśli dalej będziesz mi wszystko dawać. Nienawidzę być zależnym od ciebie, proszę pomóż mi stać się niezależnym.

Potrzebuję kogoś, kto nie jest tobą. Potrzebuję jakiegoś dorosłego, którego mogę podziwiać, kogoś, kim chciałbym kiedyś być, osoby, która we mnie wierzy, naciska i mnie rozumie. Mentor, trener, terapeuta… kogokolwiek, kto może dać mi nadzieję, kiedy ja mam jej za mało.

Udaję, że mnie to nie obchodzi, ale naprawdę potrzebuję usłyszeć: ‘kocham cię’, ponieważ ja w tej chwili nie kocham siebie wcale. Nawet jeśli zamieniam twoje życie w piekło, nadal potrzebuję czuć się kochany. Zwłaszcza przez ciebie.

Wiem, że bycie rodzicem jest naprawdę trudne. Czasami pewnie zastanawiasz się, dlaczego to zrobiłeś, ale będzie lepiej. Obiecuję. Dorosnę i znowu będziemy się razem cieszyć. Dopóki to się nie stanie, zrozum, że cię doceniam.

Mogę nie mówić tego często, ale nadal cię kocham".

Oryginalny tekst można przeczytać tutaj: